Kalp Allah'ın hazinesi olduğuna göre, ona Allah'tan başkasına ait bir şey koymamak bir vazifedir. Çünkü Allah ancak kalbe bakar, baktığı zaman da başkasını görürse, darılır. Sahibini rezil eder, süründürür, düşmanlarını o kalp sahibinin başına salar.
Kalple yapılan işler Allah içindir, ona riya, gösteriş karışmamalı. Dış duygularla yapılan işler karışık olur. Kalple yapılan işler, dış duygular olmadan kabul olunur. Ama dış duygularla yapılan işler, kalpten gelmezse makbul olmaz, sevap da getirmez.
Bir gün Musa (a.s.) İsrailoğulları'ndan bir grup insana uğradı. Onlar ayakyalın, başlarına toprak saçarak ağlıyorlardı. Musa (a.s.) onların haline baktı, acıdı, kendisi de onlarla birlikte ağlamaya ve Allah'a şöyle yalvarmaya başladı:
- Ya Rabbi, bu kullarına acımıyor musun? Bunların halini görmüyor musun?
Bunun üzerine, Cenab-ı Allah ona şöyle vahyetti:
- Ya Musa, Benim rahmet hazinelerim mi tükendi? En çok merhamet eden olduğumu bilmiyor musun? Onların çektiği bundan ötürü değildir, senin anladığın gibi olmaz. Onların sinelerinde dolaşanı Ben bilirim. Onlar Bana dua ederken, gönülleri Benden uzaktır. Kalpleri dünyaya daha meyillidir.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyurdular:
"Vücutta bir et parçası vardır. O temiz olduğu taktirde, vücut da faydalı olur. O bozulduğu zaman ise, bütün vücut zararlı olur. Dikkat ediniz, o et parçası kalptir."
Ahmet Rufaî
Konu: Kalbin sahibi...
Bunu yaşayarak öğrenmek nasıl bir duygu bilir misin, sevgili kardeşim? : ))
Yazıldığında ve yaşandığında o kadar farklı oluyor ki inan...
Bu konuda her geçen gün yeni boyutlara varıyor düşüncelerim..
Yazmak istiyor, neresinden başlayacağımı bilemiyorum çok şeyler biriktiğinde, biraz kaçıyorum yazmaktan, biraz kendi içimde yaşamak istiyorum, kimi zaman yazma aşkı gelip sarıveriyor benliğimi...
Böyle çelişkili hallerdeyim işte...
Teşekkürler...