Yalnızlık...(Arşivimden)

Yalnızlık...(Arşivimden)

Hayatta tesadüflere inanmam, inandığım çok inceden inceye hesaplanmış, takdir buyurulmuş 'denk düşmeler, düşürülmeler' olduğudur..

Hiç düşünmezken bloga taşımama neden olan 'yalnızlık' adlı yazı gibi..

Bu konudaki düşüncelerimi farklı zamanlarda farklı yazılarımda dile getirmişimdir, yeri ve zamanı geldiğinde onlar da bu sayfaya ekleneceklerdir inş.

Alta alıntıladığım bölüm, yazıya cevabımın kopyasıdır:

"Zihnimdekileri toparlayıp, duygularımı dile getirmek istiyordum son günlerde yoğun olarak..

Yazdıklarım, yazacaklarım, hissettiklerimi olabildiğince iyi yansıtabilsin istedim, başka yoğunluklarımı ön plâna almak zorunda kaldım ve bekledi yazım..
Bir konuşma sırasında aşağıdaki satırları yazmışım:
Öyle inanıyorum ki,
Allah cc
sevdiği (umarım..) kullarını SEVDİKLERİYLE imtihan ediyor
ve..
GÖNÜL O'nun mâbedidir,
kendisinden başkasını o mabedin zirvesine oturtttuğunuzda imtihanınız başlıyor..
Kişisel düşüncem bu yönde..

Şimdi yazıda bu düşüncelerimle örtüşen satırları görmek, dahası neredeyse her satırına yüreğimle katılmak, heyecanlandırdı beni..
İyi ki taşımışsınız bu yazıyı bu sayfaya..
Günüme renk kattınız, sağ olunuz...
İzninizle bu yazıyı, sayfayı referans göstererek, blogumda yayımlamak isterim.
Teşekkürlerimle..."

Hayat

* *** *

Yalnızlık...

Doğum ve ölüm tarihleri arasında var olan bir hayatın

yorgunlarıyız. Yaşadığımız, bir garip yalnızlık hikayesi.

Etrafımızdaki yüzlerce insana rağmen yine kendimizi

yalnız, çaresiz, kifayetsiz hissediyoruz.
Bunca sınırlı arasında sınırsız olanı özledikçe büyüyor

yalnızlığımız. Ruhumuzun vadilerinde gezinen yüzlerce

insan dahi unutturmuyor ‘hesabı yalnız verilen

imtihanımızı.'

Aksine; her hikâye altını çiziyor yarımlığımızın.

Yalnızlık, yarım oluşumuzdur. Yalnızlık, ‘yalnızlığın

mahsus olduğu varlığa' duyulan özlemdir. Mecburiyettir.

Alnımızda insan olmanın imzasıdır.

Yalnızlık, şaire “ Ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge. /

Ne açar kimse kapım bad-ı sabadan gayrı.” satırlarını

yazdıran bir histir. O his ki; kalabalıklarda yaşanan bir

tenhalıktır.

Tenhalığımız, bize güç verebilir, gücümüzü de alabilir.

Melankolik hisler içinde arabesk bir yalnızlığı tercih

edersek ruhumuz günden güne zayıflayacaktır.

Ama mezarların neden tek kişilik kazıldığını düşünüp

‘yegane' olana inancımız artarsa yalnızlığımız bizi

güçlü kılacaktır.

Sevdiklerimiz oldu, sevenlerimiz de oldu. Gidenler, dönenler

oldu; gidip de dönmeyenler oldu.
Doğanlar, ölenler oldu. Güneş bir görünüp bir kayboldu.

Kayan yıldızlar dileklerimize umut oldu. En büyük

hatamız, geçici olana “ her şeyim” demek oldu.

Bir insan, bir eşya, bir mekana “her şeyim”

dediğimizde, onu yitirmekle elimizde “hiçbir şey”

kalmamış oldu.
Yürek coğrafyamızda yaşanmış onca devasa sevgi

dahi hissettirmedi mi bize yalnızlığı? ‘Bitimsiz bir tat

aramadık mı savruluşlarda'?

Kalbimizde dost yoğunluğunu en çok hissettiğimiz anda

bile o anın geçici olduğunu bir an olsun çıkardık mı

aklımızdan?

Güzel anlar hiç bitmesin diye fotoğraf karelerine

sığınmadık mı?
Günde beş kez yalnızlığımızı itiraf etmedik mi?

Avucumuzu açıp ‘tek olana' dua ederken,

küçüklüğümüzden büyüklüğüne köprüler kurmadık mı?

Düştüğünde “ acımadı ki” diyen çocuklar gibi

gizlemek istiyoruz acılarımızı. Düşlerimiz ipinden

kopmuş balonlar gibi kaybolduğunda, bir kez daha

anlıyoruz yalnızlık imtihanımızı.
Kalbimizin özgül ağırlığını bir başka kalp

taşıyamazken ve ancak gölgemiz kadar var

olabilirken bir başka kalpte nasıl beka bulabiliriz?

Ve nasıl anlatabiliriz kendimizi,

kendini dahi anlamamışlara?

Bizi anlamayan insanlar arasında bir hayatın

ardına düşerken, onlara kızmak, sınırlı oluşlarını

yüzlerine vurmakta değil hüner.
Asıl hüner, bizim çaresizliğimizle onların

çaresizliklerini birleştirip bir ‘ çare' bulabilmekte.

Hiçbirimizin ‘yağmur'u sözcük biçiminde uymuyorken

birbirine, hepimizinkinin uyduğu bir üçüncü yağmuru

bulmalı. Etrafımızdaki insan yoğunluğuna rağmen,

ruhumuzun pergelini ‘tek' olanda sabit tutup,

insanlar arasında bir ‘sınırlı' gibi yaşamalı.

İnsanların bizi anlamadığı anlar olur. Hattâ bizi

tamamen yanlış anladıkları zamanlar da olur.

En çok emeğimizin geçtiği, fedakârlık kapılarını

sonuna kadar araladığımız insanlar,

küçük bir noktaya takılıp bizi unutabilir.

En çok ihtiyacımız olduğu anlarda en sevdiklerimizi

bile yanımızda bulamayabiliriz. Ya da en güvendik-

lerimiz bizi şaşırtıp, kalbimizde çizikler olmasına sebep

olabilir.

Her kim, ‘sürekli değişen' anlamına gelen ‘kalb'e sahipse,

sürekli değişecek ve hiçbir zaman tamamıyla ‘güvenli'

olmayacaktır.
Hasılı bu dünyada insana dair ne varsa hep bir yanı

yarım, bir yanı eksik kalacaktır. İnsan insana yetemez,

ancak hayatına anlama katabilir, muhtaçlığını

azaltabilir.

Hayatın bütün karmaşası ve kalabalığı arasında

hepimiz kişisel menkıbemizi yaşarız.
Küçük hayatlarımız ve yalnızlıklarımız birbirine

eklendiğinde kanaviçe misali, hal diliyle

‘herkesin her şeyi' olan varlığı

ifade ederiz.

“ Sıcaktan kaçan ve bir ağaç gölgesine sığınan

adam, ne gariptir ki, ağaçtan hoşlanmaz da

gölgeyi sever.”diyor Molla Cami.

Öyle ki, soru sorup cevap verme yeri olan

aklımıza ve hissedip duyma yeri olan kalbimize

‘yegâne' olanı işaret ediyor. ‘Alâka-i kalbe lâyık

olmayanlara' haddinden fazla bağlanırken,yenilgi

üstüne yenilgi yaşadığımızı anlatıyor.
Ne nefis sadık bir yar, ne de dünya kalıcı bir

diyarken tutundukça kavileşen bir bağa dikkat

çekiyor. Bu şiir de o bağı ne güzel özetliyor.:

“ Kimsesiz hiç kimse yok,

herkesin var kimsesi. /

Kimsesiz kaldım medet,

ey kimsesizler kimsesi.”

Bu yaşadığımız bir yalnızlık hikâyesi.
Elif gibi dik, elif kadar anlam dolu. Yanına gelen

her harfe

hayat katmasından ziyade, kendi sırlarıyla iç içe…

Hüzün dolu ama mağrur bir başı var elifin.

Bir başına ama sırtını dayadığı güçten dolayı

çok kudretli.

Kendi yalnızlığının farkında lığıyla birlikte

‘tek ve bir' olan varlığa ışık tutuyor. İnsana düşen;

kendi ruh rıhtımına çekilip, dışarıdaki seslerden

uzaklaşarak ‘yalnız'lığın bilincine

varmak ve içindeki sesleri çoğaltmak.

Issız yerlerde kendisi için bir evren olabilmek…

Ve bütün sözlerin üstündeki o büyük sözü bulabilmek…
( alıntıdır)

Kaynak yazı:

turgayseren

http://www.izgoren.com/modules/newbb/viewtopic.php?topic_id=1155&forum=1&post_id=8988#forumpost8988