Facebook...

Konu: Merhaba
Canim Benim
Seni bulmak ne güzel sey. Cok ama cok sagol. Inanirmisin, hep aklima geliyorsun. Yazin Türkiyedeyken eski numaralari bile aramaya çalistim sana ulasabilmek icin. Hep dusunuyordum neredesin, ne yapiyorsun. Esinle nasilsin? Annen nasil?
Inanamiyorum. Allah çok buyuk. Kalp kalbe karsiymis degil mi? Ne alemdesin, hayat nasil gidiyor.
Ben bildigin gibi evlenip Amerikaya gelmistim. 5 sene sonra ayrildim. Esim Turkiyeye dondu, ben burada kaldim. Ayrildiktan 10 sene sonra tekrar evlendim. Hala Amerikadayim. Burada lisansimi aldim, doktora yaptim ve eczacilik meslegini devam ettirdim. Su an yine esimle beraber egitimdeyiz ve artik vatana dönmek istiyoruz. 2 sene icinde Insallah. O zaman seni görmeyi cok arzu ederim.
Her nekadar tanimiyorsam da esine, cocuklarin varsa cocuklarina ve tum ailene sonsuz sevgilerimi ilet lutfen. Hasretle kucaklarim canim arkadasim benim.

M....

Bu akşam gmail adresimi açtığımda şu başlığı gördüm:

M.... sana Facebook'ta mesaj gönderdi...

Çözülüyor zamanın düğümü... Arkadaşlarla buluşmaya başladık birer ikişer...

Lisedekiler... üniversitedekiler...

Cevap yazım kısa sayılır. Duygularımı ifadeden çok âciz kalsa da alıntılıyorum.

'Seni bulmak da inanılmaz güzel, heyecan verici ve keyifli biricik M...' m!...G.......' i de buldum biliyor musun ve İ....., G......., O.... (yüzyüze ya da telefonla görüşebildiklerim) ayrıca listemdeki diğerleri, henüz görüşüp haberleşemediğim...Ben de seni çok özledim. Arkadaşlarımla buluştukça tarifsiz sevinç duyuyorum.En kısa zamanda telefonlaşalım inşallah. Sesini duymayı... dinlemek ve anlatmayı istiyorum.Sevgiyle kal bir tanem.Görüşmek dileğimle...'

Günüm dışarıda geçiyor, neredeyse nefes almaksızın koşturmacadayım.

Ruhumun bana yetişmesini bekleyebilecek miyim bilmem?

Ruhlarımız Geride Kalıyor...

Bir zamanlar Afrika’da kayıp bir şehri aramakta olan arkeologlar, beraberlerindeki eşya ve yükleri, hayvanların ve yerlilerin yardımı ile taşıyarak uzun bir yolculuğa çıkmışlar. Kafile zor doğa koşullarında, balta girmemiş ormanların içinde ilerleyerek, nehirleri, çağlayanları geçerek yolculuğa günlerce devam etmiş. Fakat günlerden bir gün yerlilerin bir kısmı birden durmuşlar. Taşıdıkları yükleri yere indirmişler ve hiç konuşmadan beklemeye başlamışlar. Ulaşmak istedikleri yere bir an önce varmak isteyen batılı arkeologlar bu duruma bir anlam veremeyip, zaman kaybettiklerini, biran önce yola devam etmeleri gerektiğini anlatarak,yerlilerin neden durduklarını öğrenmek istemişler. Fakat yerliler büyük bir suskunluk içinde sadece bekliyorlarmış. Bu anlaşılmaz durumu yerlilerin dilinden anlayan rehber, onlarla bir süre konuştuktan sonra şu şekilde ifade etmeye çalışmış: ‘Çok hızlı gidiyoruz. Ruhlarımız geride kalıyor.’

Modern şehir hayatının ve çağımızın getirdiği en büyük sorunlardan biri bu;’hızla ve sonu bir türlü gelmeyecek olan hedeflere doğru çılgınca koşuşturmak’ ve koşuştururken etraftaki ayrıntıları, manzaraları,küçük mutlulukları, kısaca hayata dair pek çok yaşanası güzelliği görememek ve kaçırmak… Ya da yaşanan yığınla drama, saçmalığa ve ilkelliğe seyirci kalmak, duyarsızca sadece bakıp geçmek ve gitmek…

Alıntı

Güzel bir yapma çiçek gelmiş, masamın üzerinde zambak ve sümbüller... Mutlu oldum görünce, hâlen romantiğim : )

Kızlarım geçen akşam bana bir yemek kitabı hediye ettiler, yemek yapmayı unutmuşum : )
Ne durumda olduğumu sormayı da onlar unutmuşlar anlaşılan...
Büyük şehirde çalışan anne olmak hiç kolay denilemez. : )

Bu kadar yazabileceğim, epeyce yorulmuşum ve benim için gün erken başlıyor.
Tüm dostlara sevgiler..
Hasta olanlara âcil şifâlar...

Hayat